چکیده: چکیده مخلوط های آسفالتی این پتانسیل را دارند تا بوسیله قابلیت خودترمیمی، بخشی از ترک های خود را تعمیر نمایند. با این وجود، عوامل مختلفی همچون پیرشدگی می توانند کمیت و کیفیت اثربخشی این قابلیت را تحت الشعاع قرار دهند. در نظرگیری تأثیرات واقعی پیرشدگی میدانی در این رابطه از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. از این رو در پژوهش حاضر، به منظور بررسی تأثیرات پیرشدگی درازمدت میدانی بر قابلیت خود ترمیمی، چند مقطع روسازی آسفالتی با طرح اختلاط مشابه، که دارای عمر خدمت دهی 7، 10 و 11 سال بودند، تحت آزمون طیف-سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه (FT-IR) واقع شدند. در ادامه، بخش میانی لایه های آسفالتی، مغزه گیری گردیده و قابلیت خودترمیمی آنها بوسیله آزمون خمش نیم دایره ای (SCB) مورد سنجش قرار گرفت. ترمیم نمونه ها با استفاده از گرمایش در آون با هوای تحت فشار در سه دمای 35، 60 و 85 درجه سانتیگراد و در بازه-های زمانی 8، 16 و 24 ساعت انجام پذیرفت. همچنین، از آزمون خمش تیرچه سه نقطه ای برای بررسی تأثیرات پیرشدگی بر قابلیت ترمیم در ضخامت لایه آسفالتی استفاده گردید. نتایج نشان داد که متناسب با تغییرات پیرشدگی در ضخامت لایه آسفالتی، توانایی آن برای ترمیم نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. نمونه های آسفالتی دارای عمر خدمت دهی 11 ساله، اختلافی قریب به 10 درصد، بین شاخص خود ترمیمی سطح با عمق لایه را نشان دادند. همچنین دیده شد که قابلیت خود ترمیمی بخش میانی لایه های آسفالتی در بازه 7 تا 11 سال، تقریباً ثابت و به طور میانگین برابر با 35 درصد بوده است. بر پایه مشاهدات صورت پذیرفته می توان نتیجه گرفت که تغییرات شاخص غلظت گروه عاملی شیمیایی کربونیل (CFGC) نسبت مستقیمی با تغییرات قابلیت ترمیم روسازی های آسفالتی در ضخامت آن و ناشی از گذشت زمان خدمت دهی داشته و می تواند به عنوان یک شاخص در این رابطه بکار گرفته شود.